Dag 8: Ushuaia

Vandaag was het ook lastig om uit bed te komen, mede gezien het feit dat de mensen de trap naast onze kamer heel hard afgelopen. We gaan naar de ontbijtzaal en zien dat deze een 360° uitzicht biedt op Ushuaia, erg relaxed om zo je dag te mogen beginnen.

We lopen naar de haven, waren wij ons moeten verzamelen voor de boottocht op het Beagle kanaal. Het kleine houten bootje van El Cez komt naar de haven toe gevaren, waar wij via een boot van een concurrent op moeten stappen. Samen met vier andere mensen zitten wij op een bootje. De boot is nog geen 5 minuten de haven uit en mogen al op het dek gaan zitten. Leon is onze chauffeur, Maxi is onze gids. 

Varen eerst naar Islas de Pajaros. Hiervoor blijft een hele grote kolonie, Cormoranes, ook wel aalscholvers in het Nederlands. Vervolgens varen we door naar Islas de Lobos. Hier zien we heel veel zeeleeuwen, heerlijk in het zonnetje te genieten op de stenen. Varen weer verder langs een aankomen bij de vuurtoren: Faro les Eclaireurs: ook wel de vuurtoren van het einde van de wereld genoemd. Het is het icoon van de stad. Deze is sinds 1920 in gebruik. Tegenwoordig hangen er zonnepanelen die ervoor zorgen dat de vuurtoren 's avonds schijnt. Door gebruik te maken van zonnepanelen hoeft de natuur niet verder aangetast worden.

We keer langs om om ik komen nog een bij een eiland waar ostrero's verblijven: de scholekster. Het zijn zwarte vogels met een oranje snavel en oranje ogen. Regelmatig krijgen uitleg van Maxi. Eerst in het Spaans, gevolgd door de Engelse vertaling. Hij vertelt vol enthousiasme over alle dieren én de omgeving.
 
We varen weer verder. De vier andere gasten gaan naar binnen toe want zij hebben het wat te koud. Dominique en ik blijven als echte die hards voor op het dek zitten genieten van de omgeving en maken heel veel foto's. Jammer genoeg komt er toch wat water over het dek heen, uiteraard waar ik zit.

De boot wordt aangelegd bij Islas Bridges. Via de rotsen moeten we een klein stukje lopen om bij een klein strandje te komen. Hier krijgen we de eerste uitleg weer van Maxi. Vervolgens  zetten we de eerste stappen over het eiland, middels een klein pad. Regelmatig stopt Maxi om uitleg te geven over de flora en fauna van het eiland. Flora en fauna die in heel Patagonië te vinden is. Bovenop de heuvel hebben een prachtig uitzicht over het Beagle kanaal, Ushuaia, Chili en de Andes. Er vliegen enkele carancho over. Deze vogels worden ook wel karakara genoemd. Het is een roofvogel die alleen op het continent van Amerika voorkomt is wel Noord als Zuid. Ineens ziet Dominique een carancho bij een watertje zitten. De vogel gaat zich uitgebreid wassen. Wij dopen de vogel om tot de Dominicus Sijsus, wegens de lange, uitgebreide wasbeurt. Volgens Maxi is het een uniek schouwspel om deze vogel te zien badderen. Van dit uniek moment worden uiteraard erg veel foto's gemaakt. Tevens wordt vermeld dat wanneer je een vogel in Argentinië zich ziet wassen, je terug gaat komen. Dit geldt ook als je de bessen van Calafate hebt gegeten.

Na 5 minuten wordt het weer tijd om terug te gaan naar de boot. Op het moment dat we bijna bij de boot aangekomen zijn, ziet Maxi ineens een klein vogeltje door het struikgewas huppen. Het lijkt een moeder en een kuiken te zijn; de becasina om precies te zijn. In het Engels sniper genoemd. Ook dit blijkt zeer, zeer, maar dan ook echt zeer uniek te zijn om deze te mogen zien, vooral het feit moeder met kuiken. Zelfs Maxi met zijn jaren ervaring als gids en zijn opleiding tot bioloog heeft dit nog nooit mee mogen maken. Hij is dan ook erg enthousiast en zegt hele tijd tegen ons dat we erg lucky zijn. De foto's die gemaakt worden moeten we uiteraard naar hem mailen.

Na deze twee geluksmomentjes stappen we weer op de boot, richting Ushuaia. Aan boord heeft Leon voor hapjes gezorgd. Een getapt biertje mag niet ontbreken (ja, zelfs ik heb een biertje gedronken, elke vakantie drink ik steeds meer...hmmm zegt ook iets over mij...). De muziek gaat harder en voordat we het weten staan we weer op  het droge. Kort afscheid nemen en het eerste avontuur van vandaag zit er weer op.

Via de touroperator Canel Fun, willen we naar ons hotel. Eens zien of zij iets beters te bieden hebben dan de operator van gisteren. Gelukkig zijn ze open, aangezien het zondag is. Een meneer helpt ons. Vol enthousiasme legt hij vanalles uit. Hij helpt ons met de excursie, maar geeft ook zeer bruikbare tips voor de laatste dag. Wij twijfelen namelijk behoorlijk tussen het nationaal park en de 4x4 merentocht. De laatste met name vooral voor deze twee adrenalinejunkies. Door wat hij verteld en voorsteld, maken wij snel onze keuze: morgen 4x4 en dinsdag (dag van vertrek) gaan we met de remise (een soort van legale, illegale taxi) naar het nationaal park en deze brengt ons dan ook door naar de luchthaven. Goede deal lijkt ons!! Nadat we de 4x4 hebben geboekt, gaan we naar de remise om ons vervoer/toer te organiseren. De balieman kan geen andere taal dan Spaans. Maar ook hier komen we uit. Het heeft wel iets als twee partijen een andere taal spreken en je met gebaren en andere dingen zoals gebruik van plaatjes of iets dergelijks je elkaar prima begrijpt. Gelijk nog een remise geregeld voor straks: we gaan de gletsjer bezichtigen.

Een half uur later komt de remise ons bij de hosteria ophalen. Een klein kwartiertje later zijn we op het hoogst mogelijke punt waar je met de auto kunt komen. Even kijken we om ons heen, waar moeten we nu precies naar toe? Toch de skiehelling oplopen. Er komt een koppeltje naar beneden lopen, en aan hun vragen we hoe ver gaat nog lopen is. Een kleine drie kwartier geven ze aan en een stuk door de sneeuw. Vol goede moed lopen wij door en vrij snel begint de sneeuw. Dit stap ietsjes zwaarder, maar mag de pret niet drukken. We komen aan bij het einde van de skilift. En besluiten om toch nog een stukje door te lopen naar de gletsjer zelf. Nu moeten we echt door de sneeuw sjouwen en uitkijken dat we niet misstappen omdat je dan ineens een halve meter in de sneeuw kunt zakken. Het uitzicht is hartstikke mooi. Het is niet zo'n gletsjer zoals we hebben gezien bij Perito Moreno. Maar meer een valei die helemaal vol met sneeuw ligt. We staan even te kijken en dan steek een harde wind op. De muts, handschoenen en sjaal worden snel gepakt en we kleden ons dik aan. Snel wat fotootjes maken en dan naar beneden. Na 5 minuten ploeteren door de sneeuw gaat de sjaal alweer af. Voordat ze breder zijn zijn de muts en handschoenen op de opgeborgen. 

We zien enkele taxi's staan en vragen hoe duur het ongeveer is. Wij gaan akkoord met een bedrag en rijden in een kwartiertje terug naar ons hotel. Hier gaan we lekker douchen, een warme straal alleen de douchebak zelf stelt niet zo heel veel voor; 1 meter bij 1 meter, het douchegordijn hangt ongeveer op schouderhoogte. Naar de douche besluiten wij om bij El Turco te gaan eten. Dominique heeft haar slippers aan getrokken. Of dat wel zo handig is met ongeveer 9°C valt betwist. En nou blijkt dat El Turco dicht is op de zondag. Dus moeten we weer stukje lopen, voordat we bij een ander restaurant zijn. We besluiten bij Tante Sara te gaan eten. Waar we beiden een heerlijke hamburger hebben gegeten. Bij het afrekenen komt de eigenaar naar ons toe en vraagt heel serieus van wie de creditkaart is. Want er blijkt te weinig geld op te staan!? Dominique schrikt. Dan komt de aap uit de mouw, de eigenaar maakte grapje en heeft Dominique nodig voor haar pincode. Als we terugkomen op onze kamer, stinken we nog steeds naar de hamburger. Onze kleren hangen we dan maar geïmproviseerd op om soort van te luchten; voor zover dat kan op een hotelkamer. En dan gaan we lekker slapen, morgen weer vroeg op en starten met de 4 × 4 tour.