Dag 13: Buenos Aires

En dat het een korte nacht was, bleek wel toen de wekker ging. Er was veel lawaai vanaf de straat en ontzettend warm, dus dat hielp ook niet echt mee met de nachtrust! We moeten heel vroeg op, gelukkig is het de laatste keer. Wij zijn vroeg op de luchthaven, beter vroeg dan te laat. We zijn weer op weg naar Buenos Aires. Het vliegtuig zit helemaal vol. Dominique en ik zitten bij elkaar. Mathilde verder naar achter. De vlucht verloopt op zich goed, maar de landing…. Die was heftig met veel turbulentie. Het bizarre van alles was nog wel dat we lang door de wolken heen moesten en toen we daar door heen waren, was daar ineens de stad en binnen 2 seconden de landingsbaan. Heel naar/raar gevoel. Meestal ga je door de wolken en dan heb je nog wel even voordat je daadwerkelijk landt.

Met taxi gaan we naar het hotel, hetzelfde hotel als de eerste nacht. Eerst even op zoek naar een wasserette. En die zit om de hoek van het hotel, naast een andere wasserette en verderop in de straat ligt er nog eentje. Omdat we de was nog niet hadden meegenomen, hebben we deze eerst in de lobby uitgezocht en snel nog even omgekleed (kunnen ook die vieze kleren nog gewonnen worden). 

Nadat we de was gedropt hebben, lopen we door Buenos Aires. Eerst maar eens op zoek naar de bank, want er moet toch nog weer even gepind worden. We zijn via het Teatro Colón gelopen, een groot theater en zijn akoestiek wordt als een van de besten ter wereld genoemd. Even naar binnen, maar een rondleiding is behoorlijk duur. Deze slaan we dan toch maar over. We gaan richting de obelisk. Ondertussen wordt het steeds drukker en komen we in een demonstratie terecht. Hierdoor is de breedste weg (9 Julio) voor een groot deel afgesloten voor het verkeer door de politie. Voordeel is dan ook dat we een mooi uitzicht op de weg hebben en hier de nodige foto’s van kunnen maken. Door de demonstratie is veel politie op de been, maar het verloopt erg vredig. 

Dan komen we bij de Obelisk aan. Helaas dus moeilijk om foto’s te maken zonder demonstranten. Maar oh, een demonstratie in het buitenland maak je ook niet vaak mee. Bij Subway gaan we lunchen. Mathilde en Dominique gaan de broodjes bestellen, terwijl ik een tafeltje bezet houd. Het is druk en de mensen achter de balie doen niet rustiger aan, zelfs niet als er toeristen aan de balie staan die moeite hebben met het vlotte Spaans. De broodjes zijn dan ook iets anders dan we in eerste instantie dachten te bestellen. We eten snel de broodjes op en gaan verder met onze toeristische route.

We komen uit op Playa del Mayo. Een van bekendste pleinen in Buenos Aires. Het is politiek beladen plein. Hier demonstreerden bijvoorbeeld de dwaze moeders. Terwijl wij rustig over het plein lopen, komt de demonstratie onze kant op. Ineens zien we ook dat het plein bij het presidentiele paleis, Casa Rosada, afgesloten is. Op een kleine doorgang links van het plein. Daar lopen we dan ook doorheen. Op een gegeven moment staan alle demonstranten tegen de afzetting aan en beginnen flink te schreeuwen en tegen de hekken aan de bonzen. De politiemacht wordt groter en er staat zelfs een waterkanon plaats. Als ze nu maar niet door de hekken heen breken. Even kijken we snel om ons heen, want waar kunnen we naar toe mochten ze toch doorbreken. Genoeg uitvluchten. En dan bedenken we ook, waarom gaan die demonstranten dan niet via deze “ingangen” het plein verder op. Na 10 minuten druipen de demonstranten af. De volgende dag horen we van onze gids dat er regelmatig demonstraties zijn en eigenlijk altijd vredig verlopen.

Nadat de rust is weder gekeerd, gaan we dichter naar het paleis. Aan een van de bewakers vraag ik op welk balkon Evita haar beroemde toespraak heeft gehouden. De bewaker wist het niet. Echter ik vermoed dat hij mij gewoon niet begreep. Het lijkt mij dat als jij dat paleis bewaakt, je ook echt wel weet waar Evita heeft gestaan. De bewaker spreekt een gids aan, ook zij begrijpt mij niet. Dus dan maar de beruchte woorden uitspreken: Evita, don’t cry for me Argentinia. En jawel, mijn vraag is duidelijk. Het balkon wordt gelijk aangegeven. Het balkon waarvan wij al het vermoeden hadden, dat het HET balkon moest zijn. Dus die wordt ook even op de foto gezet voordat we weer verder gaan.

Aan hetzelfde plein ligt ook de Catedral Metropolitana. Deze kathedraal wordt als meest belangrijkste in Argentinië beschouwd. Aan de buitenkant brandt een vuur, de Votive Lámapara. Dit vuur brandt altijd en symboliseert de ziel van San Martin. Terwijl we naar binnen lopen, verlaten de laatste demonstranten het plein. Het is een gigantische kathedraal, met veel mozaïek op de vloer en vele schilderijen en beelden. Terwijl we door de kathedraal lopen, zien we regelmatig mensen staan bidden. Ze staan tegen de beelden aan, huilen en kussen deze beelden. Als niet gelovige en het feit dat ik behoorlijk nuchter ben, maakt dat ik het maar raar vind om te zien.

Bij de tombe van San Martin, staat zelfs bewaking. Ook de volgende dag horen we van de gids dat San Martin niet gelovig was. Bijzonder dat hij dan toch in de kathedraal ligt. Maar niets blijkt wat het is. De nis waarin San Martin ligt, ligt niet op de grond van de kathedraal, maar er buiten.

We besluiten terug te gaan naar ons hotel. Met de metro zijn we er zo. Onze voeten doen pijn van het lopen. Dat zijn we dan ook niet echt gewend om te doen. Na even lekker relaxen en een douche, gaan we naar een winkelcentrum waar ook een bioscoop is. We gaan naar de nieuwste Bond: Spectre. Als diner hebben we popcorn en dorito chips met kaasdip. Lekker fout, maar mag het een keer?? Voor een ieder die het zich afvraagt: de film was gewoon in het Engels. Wel met Spaanse ondertiteling, wat best irritant in het begin omdat je toch automatisch naar de ondertiteling kijkt. Na verloop van tijd vergeet je deze gelukkig te lezen. Oh en in het Spaans heet hij gewoon nog Bond, James Bond.

Na afloop van de film zoeken we de Starbucks op. Daar wacht een vriendin van Mathilde op ons. Graciëla en Mathilde kennen elkaar via taalbuddies.com. Graciëla probeert Nederlands te leren, dus dat is voor ons lekker makkelijk. Ondertussen is Dominique even haar mail aan het checken en dan komt het nieuws binnen: de aanslagen in Parijs zijn net gepleegd. Het is te bizar voor woorden.