Dag 10: Ushuaia - Puerto Pirámides

Vandaag gaan we al weer naar het volgende deel van de vakantie en zien we Mathilde. Maar niet voordat we naar het nationaal park Tierra del Fuego zijn gegaan. Vijf voor negen staat de remise al op ons te wachten. In tegenstelling tot de waarschuwingen in alle reisgidsen, zijn de Argentijnen bij ons juist eerder te vroeg dan te laat. 

José is onze chauffeur voor vandaag. De bagage gaat achterin en dan start de tocht door het nationaal park. Eerst rijden we naar Esenda Zaratiegui aan het Beagle Cannel. Hier zit meest zuidelijkste postkantoor van de wereld, Unidad Postal ‘Fin del Mundo’ en kun je stempels in je paspoort laten zetten. Helaas zit de stempelpost dicht. We proberen het straks nog een keertje. José rijdt door naar Guarderia Lapataia. Ondertussen begint hij uitleg te geven, in het Spaans uiteraard. Maar heel rustig en met veel geduld. Net zolang totdat we begrijpen wat hij zegt.

Het belangrijkste punt wat aangewezen wordt, is Cerro Condor, de natuurlijke grens met Chili. Deze berg ligt in beide landen. Bij het Lago Acigami maakt José foto’ s van ons. Dan laat hij ons alleen achter. En lopen we een klein stukje langs het meer op. Bij de receptie van een camping pikt hij ons weer op. Nu rijden we door naar de grootste beverdam in het park. Helaas ook deze keer geen bevers. We rijden verder. Aan het eind van de Ruta 3 lopen we door naar het eind van Argentinië en van de wereld (waar je als mens kunt komen via het wandelpad). Dan begint het helaas een beetje te regenen. Het is gewoon niet voor te stellen dat we over 5 uur in 28 graden met zon zitten.

En dan kunnen we toch op het einde van de wereld de stempels in ons paspoort laten zetten. Jammer genoeg wordt er ook een foute, commerciële sticker ingeplakt. Thuis eens kijken of ik deze er voorzichtig uit kan halen. De stempels zijn binnen. José maakt nog wat foto's van ons en dan gaan we weer. Maat niet voordat we in het schriftje van José iets hebben geschreven. Wanneer hij het verhaaltje leest en ziet dat ik uit Hollandia kom, roept hij gelijk Maxima! De eerste Argentijn die dit roept!

José brengt ons naar de luchthaven. Ruim op tijd zijn we er. Inchecken, wc en maar weer wat geld pinnen. We besluiten om wat te drinken en eten. Er is maar een restaurantje op de luchthaven. Best behoorlijk druk, mede omdat alle vluchten rond dezelfde tijd gaan. We vervelen ons behoorlijk en dan is het altijd leuk om mensen te kijken. Hoewel de komende ervaring wellicht niet bepaalt in de categorie “leuk-om-mensen-te-kijken” valt. Er zit een jongen een paar tafels verder en heeft een klodder mayonaise aan zijn kin hangen. We vragen ons af wanneer zijn vriendin er iets over zegt. Ze heeft hem toch echt al een aantal keren aangekeken, maar niets gezegd :(! 10 minuten verder, nog steeds mayo. Hij blijkt het uiteindelijk zelf te ontdekken, maar gebruikt geen servet!! Bah. Geen leuk tijdverdrijf voor ons en excuus dat het in de blog terecht is gekomen. Maar gedeelde smart…..

Dan mogen we eindelijk boarden. Een erg mooi vliegtuig, deze is zo goed als nieuw. En wat blijkt, het vliegtuig is bijna leeg. Maximaal 75 mensen als het niet minder is, zitten er in. Nadat de deur dicht is, mogen we ergens anders gaan zitten. Een goed plekje uitkiezen voor foto's. Gedurende de vlucht krijgen we het doosje met een koekje, chipjes en een pakje drinken (wordt bij elke binnenlandse vlucht gedaan) en zelfs 3x drinken, de stewards hebben het ook niet druk met zo weinig passagiers. Ook deze vlucht is de steward er weer met zijn pornosnor. Deze keer lukt het me wel om een foto te maken. Moet toch wel kunnen bewijzen dat hij op Mark Marquez lijkt.

Twee uur later landen we in Trelew. Daar zit Mathilde al een kleine 3 uur op ons te wachten. Toch raar om haar ineens in Argentinië te zien, ondanks dat we wisten dat ze aan zou schuiven. We lopen naar de balie van Hertz om onze auto op te halen. We moeten even wachten en dan komt de man van Hertz. Na ongeveer 20 handtekeningen en duidelijke waarschuwing dat de auto niet over de kop mag, lopen we naar buiten naar ons auto voor de komende 2 dagen: een chrevolet. Dominique en Mathilde rijden deze keer (elke extra bestuurder moet betaald worden). Ik rij later in de vakantie wel. De tassen proppen we in de kattenbak en airco gaat op standje koud aan. Bijna stikken we van al het stof dat door de ventilatieroosters naar buiten komt. Even de raampjes open doen en 10 minuten later dan toch de airco aan, de stof is weg.

Het is hier zo'n ander landschap. Helemaal plat en droog. Is heel wat anders dan de Andes. We zitten op een lange rechte weg. Een wegenkaart of GPS is simpelweg niet nodig, er zijn hier zo'n weinig wegen. Je kunt gewoon niet verkeerd rijden (en nee, we zijn niet verkeerd gereden). 

We komen aan in ons appartement, maar je kunt het gerust een huis noemen; woonkamer (met 2 bedden), slaapkamer, keuken, 2 wc's, badkamer met zeer ruime douche. De woonkamer heeft zelfs een haard, en die ruik je heel goed :(!!

Eerst maar de boodschappen voor ontbijt en lunch gehaald in de kleine plaatselijke supermarkt. Boodschappen opgeruimd en dan op zoek naar een restaurant. We lopen richting zee en verwachten daar wel enkele restaurants. Niets is minder waar. Het enige restaurant daar, is dicht. Via het strand zijn we naar de andere kant van het dorp gelopen. In het donker, met een zeer mooie lucht!! Uiteindelijk gaan we eten bij La Estación. Morgen maar op tijd op om mee te kunnen met een excursie voor walvis spotten. Lekker volgegeten duiken we ons bed in.